نماد عشق
یک قلب است. اما نماد عاشقی قلبی هست که تیر وسطش خورده. کمتر کسی شاید راز
این قلب تیر خورده را بداند.
در باور یونانیان باستان هر پدیده ای یک خدایی داشت.
همه خدایان هم یک خدا یاپادشاه بزرگ داشتند که اسمش زئوس بود.
یک شب به مناسبتی زئوس همه خدایان رابه جشنی در معبد کوه المپ دعوت کرده بود.
دیوانگی و جنون هم خدایی داشتبنام مانیا.
مانیا چون خودش خدای دیوانگی بود طبیعتا عقل درست و حسابی هم
نداشت و بیش از حد شراب خورده بود.
دیوانه باشی، مست هم شده باشی،چه شود.
خدایان از هر دری سخنی می گفتند تا اینکه نوبت به آفریدیته رسید که خدای عشق بود.
حرف های خدای عشق به مذاق خدای جنون خوش نیامد و این دیوانه عالم ناگهان
تیری را در کمانش گذاشت و از آنسوی مجلس به سمت خدای عشق پرتاب کرد.
تیر خدای جنون به چشم خدای عشق خورد و عشق را کور کرد.
هیاهویی در مجلس در گرفت و خدایان خواستار مجازات خدای جنون شدند.
زئوس خدای خدایان مدتی اندیشه کرد و بعد به عنوان مجازات این عمل، دستور داد که چون خدای
دیوانگی چشم خدای عشق را کور کرده است، پس خودش هم باید تا ابد عصا کش خدای عشق شود.
از آن زمان به بعد عشق هر کجا می خواهد برود جنون دستش را می
گیرد و راهنمایی اش می کند.
به همین دلیل است که می گویند عشق کور است و عاشق دیوانه و مجنون می شود.
پس تیر و قلب و نقش این دل تیر خورده ای که می بینید
ریشه در اسطوره های یونان باستان دارد،بعدها رومیان باستان آیین و
اسطوره های یونانیان را پذیرفتند و تنها نام خدایانشان را عوض کردند.
درافسانه های روم باستان زئوس را ژوپیتر، خدای جنون را ارا و خدای عشق را ونوس می نامیدند.
در نتیجه به باور آنها ارای دیوانه چشم ونوس زیبا را کور
کرد.عشق واقعا جنون است اما اگر دو طرفه و واقعی باشد لذتی دارد که مپرس.
ولی عشق یکطرفه انسان را پریشان و خوار و حقیر می کند.
شعر عاشقانه ایرج جنتی عطایی به نام بهارم مثله زمستون میمونه